Ansızın büyüdü yurdunun toprağında özgürlükler Hangi günün umuduna sarılsa çığlıkları gol oluyor Masasında duran düşlerini çocuklara dağıtıyor Ezberleri bozan insanlar arasında gülümsüyordu Tek kişilik bir ordu gibi maçlara çıkarken Küllerinden yeniden doğan insanlık gibi Anadolu’dan dünyaya çağrısını bırakırken Rotasında duran ümitler denizinden ayrılmadan Aşkın insanlığı için yürüyordu sonsuzluğa Anladım artık diyordu kâinatın kalbini Labirentlerini aşan yeryüzü savaşçılarını İstanbul kıyısındaki Haliç fenerine daveti kimseyi uykusuz bırakmadı.