Bir anonsun yankılandığını duydum. Ardından başka bir ses, konuşmaya başladı. Ses, çok yakınımızdaki Adana Büyükşehir Belediyesi’nden geliyordu. Bu O’ydu. Balkondaydı ve konuşuyordu. O konuşma, kimseyi önemsemeyen, bencil, haktan ve halktan uzak bir güruhun yıllardır bize yaşattığı hezimet duygusunun yıkılışı ve kardeşlik tohumlarının yeniden serpileceği büyük bir kucaklaşmanın temsiliydi. Şimdiye kadar hep düşlediğimiz fakat bir türlü  gerçekleştiremediğimiz o hayal şu anda O’nun tarafından gerçeğe dönüştürülüyordu. Ben ise 5 yıldır neredeyse  her anını büyük bir özenle fotoğrafladığım adamı çekmeyi bir kenara bırakın, yanına bile yaklaşamıyordum.