Hayat, bazı şeyleri kafana vura vura bazı şeyleri de kalbini kıra kıra öğretirdi.

Ben kalbi kırıla kırıla öğrenenlerdendim. Adam sanıp yüreğimi verdiğim, bununla yetinmeyip hayallerimi, ümitlerimi ve en önemlisi sevdamı emanet ettiğim kocamdan yemiştim en büyük darbeyi. Hiç bırakmayacakmış gibi tuttuğu ellerim bir anda boşlukta savrulmuş ve yerini hemen başla eller doldurmuştu.

Ne yaptıysam olmadı... Kirletti sevgimi, ihanet etti güzel bakan gözlerime. Bana da elveda demekten başka bir şey bırakmadı...

Ben de gittim. Ardıma bir kez bile bakmadan, acı verici sözlere aldırmadan gittim. Tek başıma devam ettim yoluma...
Ta ki yıllar sonra gözlerim güzel bakan bir adamın gözlerine takılıncaya kadar...