Bi vî awayî axa qedîm bûbû şahihê malwêraniyek din. Wan kişandibû hembêza xwe bi keç û xortên ciwan re wekî kulîlkên jiyanê ku di nav tehtan de dibişkivî. Di rengê bihara heyva Nîsanê, bi geşbûna axa cemidî. Di her bihostek erdê tê de bi cudayek din êş zîl didan bi tav avêtina fecra sibehê re. Hîn wê gelekên din li benda dora xwe bimana di şevên bêdeng de ku zilma dagirkerî serdest dibû. Dê dayik zarokên xwe yên di dergûşan de bilorandana. Çîroka bav û kalan bixwendana di guhên wan de ji bo ku yên xirab nebînin. Di xewa mirinê de radizandin ew zarokên sêwî ku sibehên wan ne diyar. Heta ku xwe bigihandana deriyek azadbûnê dê gelek bitehmandina ji vê heyata dilşewat. Pey re jî dê dehfikek din li pêşiya wan bihata danîn. Her pêlikek jiyanê dê wan hîn pirtir têkira nava rewşek xetere…
Navek din ê jiyanê mirin bû; li Mezopotamyayê!.. Axx!.. Tu çiqas bi qedr î!.. Ma qey hiştin ku, tu gelek din jê re derguşvaniyê bike!…