Ernest Mandel yirminci yüzyılın bu ikinci yarısında soyu gittikçe tehlikeye giren bir türe aitti: militan marksizm kuramcıları. Akademik çevrelerden zorunlu bir saygı görecek kadar akademik bilimselaraştırma ölçütlerini yerine getiren bir entelektüel çalışma gövdesi ile devrimci önder olarak yorulmak bilmez bir faaliyeti birleştirebilen o sosyalist hareket tarihindeki az sayıdaki erkek ve kadından biriydi. Marksist kuramsal faaliyeti aynı anda hem bir bilimsel çaba hem de devrimci faaliyetin bütüncül bir parçası -Friedrich Engels’in dediği gibi, marksist kuramın eylem için bir rehber ve marksist "kuramsal üretimin" yalnızca spekülatif bir akrobasi değil, sınıf mücadelesinin asli, ayrılmaz bir parçası olması anlamında- olarak tasavvur edenlerden biriydi.