Eski çağ insanları, doğayı öylesine benimsemişler ki, diğer canlılarla, su ve toprakla insan arasında ayırım yapmamış; her canlının, duygulara sahip ve çoğunun içinde atala-rının ölümsüz bilge ruhları olduğuna inanmış; yaratıcı hayal güçleriyle inanılmaz mitolo-jik öyküler yaratıp anlatmışlar.
Anadolu’da, Trakya’da, Ege’nin karşı yakasında, adalarda, doğadaki canlılardan, do-ğanın güzelliğinden, canlı varlıkların ruhlarından ve ağaçların içinde, çevresinde yaşayıp ölen perilerden söz etmişler. Kendilerini de, ölen sevdiklerini de, tanrıların cezalandırıp öldürdüklerini de, ağaca, çiçeğe, kuşa… dönüştürüp yaşatmışlar. Belki de ana olarak gördükleri doğanın güzelliğini, dostları, kardeşleri ve sevgilileri saydıkları doğadaki diğer canlılarla, aralarındaki kopmaz duygusal bağı böyle anlatmışlar. Sevgilerini, acılarını, ezilmişliklerini bir de egemenlere isyanlarını, mitolojik sözcüklere dökmüşler.
Mitolojik öyküler, dilden dile, kültürden kültüre karışıp dost halkların ortak öyküleri olmuş…