Karanlığın gölgesinde, insanlık çağının en karanlık dönemecinde, ruhunu yitirmiş bir medeniyetin dehlizlerinde geziniyoruz. Teknolojinin soğuk ışıltısı altında, insanoğlu maddenin zirvesine tırmanırken, manevi dünyası derin bir uçurumun kenarında salınmaktadır.
 
“Bizim nazarımızda mesele, şu veya bu kudretin hâkimiyeti değildir. Asıl ehemmiyet arz eden, varlığı ezelden malum ve akıbeti mukadder olan o muhteşem gücün artık tüm haşmetiyle zuhur etmesidir.” Bu sözler, yazarın okuyucusuna yönelttiği keskin bir uyanış çağrısıdır.
 
Percy Franklin’in gözlerinden süzülen bu muhteşem destanda; yeryüzündeki imanın, mukavemetin ve felaha erme gayretlerinin hikâyesi nakşedilirken, distopya edebiyatının en tesirli eserlerinden biri vücut buluyor. Zamanın duvarlarını aşıp gelen “Roma artık yoktur. Şimdi daha üstününü bina etmek bizim vazifemizdir.” sedası, eserin özünü bir cümlede hülasa ediyor. Dünyanın Efendisi, basit bir hikâyenin ötesinde, istikbalin karanlık perdelerini aralayan bir ihtar niteliğindedir.
 
Tanrı’nın hükümdarlığı gerçekten başladı ama artık Tanrı’nın kim olduğunu biliyoruz.