Ona baktığında ne görüyorsun?
Ayaklarını yerden kesti, değil mi? O ışıktı, sıcaklıktı, dua ettiğin mucizeydi, kalbine ve 
mantığına uyan tek şeydi. Sözleri kutsal kitap misaliydi, aşkı bir peri masalı gibi hissettirdi. 
Ta ki bir tuzak gibi hissettirmeye başlayana kadar.
İltifatlar eleştiriye dönüştü. Sarf edilen sözler çarpıtıldı, her kelime bir yalan her dokunuş bir manipülasyon oldu. Sırf seni incitmek istemediğine kendini ikna etmek için söylediği sözleri kaç defa kafanda yeniden yazdın? Ne sıklıkla sadece huzuru korumak adına 
yapmadığın şeyler için özürler diledin?
Ve her ayrılmaya çalıştığında tahtını koruyup seni geri çekmenin bir yolunu buldu- bu sefer her şeyin farklı olacağına yemin etti; özürler, büyük jestler, seni kendine bağlamak için yeterli umut...
Sana bakan yansımandan şüphe etmeni, sadece başlangıçta var olan bir aşk için savaşmanı, daha çok çabalarsan ve onu "yeterince" seversen her şeyin eskisi gibi olacağına inanmanı sağladı.
Ama asla olmadı...
Aklını mı kaçırıyorsun yoksa o mu yavaş yavaş senden çalıyor?
Uyanman gerek!