İniş ve çıkışları, iyi ve kötü günleri olan bir serüvendir hayat. Hayattaki kötü olayların en istenmeyeni ise savaştır; kan, gözyaşı ve ölümün kol gezdiği günleri yaşamaktır. Her şey kendi seyrinde giderken, her şey yolundayken kahramanlar çıkmaz ortaya. İşte, Anadolu, insanoğlunun en kötü icadı olan savaş ile yüz yüze kaldığında her biri birer kahraman olan vatan evlatları vardı. Silahlarını çattılar, kafa kafaya verdiler, el ele tutuştular. Tarih içinde “dörtnala” bir koşturmacayla geleceğin aydınlık meşalesini yaktılar. Olmazları oldurup vatanı aydınlık günlere, bugünlere kavuşturdular. Tek bir samimi dokunuş direnme gücünü tetikler ve o dokunuş bir dalganın iç içe halkaları gibi genişler. O samimi dokunuş, Mustafa Kemal’den gelmişti. O ve silah arkadaşları, vatanın evlatlarıyla birlikte memlekete sahip çıktılar; barışa ve savaşa dair sözlerini tarih sayfalarına yazdırdılar. Ne diyordu Mustafa Kemal: “Ancak ulusun hayatı tehlikeye girmedikçe savaş bir cinayettir.” İnsanlığın savaştan uzak, barış içinde yaşaması dileğiyle…