11 eylül 2001, İnsanların çaresizlik içinde kendilerini boşluğa bırakışlarını seyrederken gözyaşlarımı tutamıyorum. Başka bir eylül, JFK havaalanındayım. Farkında olmadan çıkışı olmayan bir labirentin içine doğru küstahça ilerliyorum. İlerledikçe her şey daha da kararıyor, nemli soğuk duvarlar daha da daralıyor. Duvarlara her sürtünüşümde, her dönemeçte kendimden bir şeyler bırakıyorum. Yolum birkaç sene önce binlerce insanin birkaç saat içinde hayatını kaybettiği o uğursuz yere düşüyor. Aynı duygu yoğunluğunu hissedeceğimi zannederken kendimin aynı insan olmadığımı fark ediyorum. Sanki içim boşalmış. İnsanlara, dış dünyaya ve en kötüsü kendime yabancılaştığımı fark ediyorum. Artık ne ileri gidecek gücüm var ne de geri dönecek. Bu kayboluşun öyküsünü biraz da mizah katarak sizlerle paylaşmak istedim. Beğenmeniz dileği ile.