Film yapmaya başladığım zaman yaşadığım hüsranı çok net hatırlıyorum. Sürecin kendisi ve işlerin nasıl yürüdüğü beni her zaman büyülemiştir ve her zaman soru sormuşumdur. Dolayısıyla bilgiye açtım, ama kimse bana bilgi vermiyordu... Bana öyle geliyordu ki, bir şeyler bilen insanlar bildiklerini başkalarına öğretmeye pek de bayılmıyorlardı. Şimdi düşünüyorum da, “amatör” kelimesi artık o kadar sık kullanılmıyor. Günümüzde herkes film çekiyor. Bunun ilginç bir nedeni var. Eskiden amatörü profesyonelden ayıran çok büyük iki faktör vardı: para ve teknoloji. Amatör bir sinemacı Süper 8, profesyonel bir sinemacı 16mm ya da 35mm ile film çekiyordu. Ekipman ve maliyetteki fark devasaydı. Profesyonel bir kameranın fiyatının yanına yaklaşılmazdı ve çekilen filmlerin banyo ve post-prodüksiyon masrafları o kadar yüksekti ki sadece çok zenginler ya da profesyoneller karşılayabiliyordu. Ne var ki o günler geride kaldı ve “amatör” etiketi de maziye karıştı. Sanırım ben amatörlükten profesyonelliğe ilk 16mm’lik filmimi çektiğim zaman adım attım. Daha sonra 35mm kullanmaya başladım. Daha sonra Hollywood’da çalışmaya başladım. Filmlerin profesyoneller tarafından nasıl yapıldığını gerçekten anlamaya başladım. Pek fazla etkilenmediğimi söylemek zorundayım. Gerçek şu ki, film çekmek çok kolay. Karmaşık olan şey, aynı anda ele alınması gereken birçok basit unsurun koordine edilmesi… Bu kitapta temel prensipleri bir araya getirmeye, kimi zaman süreç boyunca nelerin ters gidebileceğini ön görmeye ve bu sorunlarla başa çıkma yolları önermeye çalıştım. Her şeyden çok bunun gerçekten faydalı bir kitap olmasını istiyorum. Uzun zaman önce, sahip olduğum hiçbir bilgiyi kendime saklamayacağıma dair kendime söz vermiştim; bildiklerimi her zaman paylaşacaktım. Bu aralar çok şey öğretiyorum ve hâlâ tam olarak bunu yapmaya çalışıyorum. Bu kitapta okuyucunun dışarı çıkıp film çekebilmesi için yeterli miktarda bilgi var. Yönetmen olmak isteyen herhangi biri için asıl sınav tamamen başka bir mevzu: Sizde o sabır var mı?  
-Mike Figgis