Her şey zihnin bir oyunu olarak başladı. Sonra kesintisiz bir şekilde farklı başlangıçlar birbirini takip etti. Sona erişler ger­çek bir finalden ziyade birer ara biçiminde, tam bütünlüklü bir hikâyeden öte fragmanlar, aforizmalar, yakarışlar eşliğinde ya da mini dizi kıvamında görüntüler hâlinde birbirlerine eklendi. 
Her şey Artun hakkında, biraz o, biraz kendinde şey olarak, fikrin varoluşsal uçurumunda dile nasıl gelirse ve söze gelme ola­nağı ne ise o şekilde devam etti. 
Bu andan itibaren, yani yer kaplayan şeyin ardındaki çoklu evrenin zaman diliyle konuşursak, düşüncenin içe kapanımlı do­ğası ve insanı insan yapan şeylerin ötesinde bir yerlerde yapay ya da durağan olmayan bir evrenin sonsuz oluşundan bahsedeceğiz. 
Olan biten her şey artık sadece Artun Aydın’ın dünyasına ait. Başka bir evrene ait siluetler, benzerlikler, anımsatıcılar hiçbir şekilde o evrenle ilgili değil. Her şey bir kafanın içinde sadece. 
Sıkıcı tipler ve maddi dünyanın beyni alınmış müptezelle­ri bu yıkıcı, anlamsız, bunaltıcı vesveseden uzak durmalı ki zihnen hapsoldukları duyulur dünyanın hazzıyla yaşamaya devam edebilsinler. 
Ve diğerleri için geri kalan her şey yok olanla bir; bir boşluk algısı yalnızca. 
Ne demeli şimdi? 
Hiç hiçmeye devam ederken, 
Her şeye rağmen,
Varoluşumuzun bir anlamı olmalı.