Demem o ki söz ile anlam arasındaki ritim ve dengedir kast olunması gereken. Ve özellikle de manadaki muvazenedir vezin. Zira söz uçar gider, içindeki içtenliktir kalıcı olan.

Ben kendi halimde basit bir insanım. Öyle “bilgiçlik taslayayım, hele fikir önderi olayım” diye bir iddiam olmadı. Ne tabiatım ne de ahlakım buna müsait.

Damlalar sadece indî yorumlarım. Kendimle ve beni tamamlayan sevdiklerimle söyleşi, bir hasbihal…

Belki içinde yaraya merhem olacak tek tük kelam bulunursa kendimi bahtiyar hissedeceğim. O kadar yani.  Ötesi yok.