... Numan Kaptan kollarını gererek, bütün kuvvetiyle Sadiye’yi tokatlamaya başlamıştı. İkisi de canları acıdığı hâlde hiç bağırmıyorlardı, karanlıkta birbirinin kanına susamış iki vahşi hayvan gibi, halının üstünde boğuştular, boğuştular...
Bir an geldi, Sadiye’nin kuvveti kesilerek kolları gevşedi ve biraz sonra büsbütün kımıldamaz oldu. Numan Kaptan da yorulmuştu. Sadiye onun saldırışlarına karşı koymuyordu ne olmuştu? Ölmüş mü, bayılmış mı idi acaba? Gözleri karanlığa alışmıştı. Korkarak eğildi fakat şaşkınlıktan kalbi duracak gibi oldu. Sadiye göz kapakları açık, beyaz dişlerini göstererek en güzel, en baygın gülümseyişiyle, memnun, neşeli gülüyor, en yumuşak bir teslim oluşla, kollarını ona doğru uzatıyordu, dudakları hafifçe kımıldadı.
… Ruhum! diyebildi.