Ürküten bir sesi çınlatmıştı kulaklarımda, YAZ! Demişti. Ürpermişti geçmiş ve gelecek, derin bir kuyunun içine düşmüş, çırpınır vaziyette ve çaresizdi ikisi de. Ellerime baktım, buz tutmuş, üzerlerinde simsiyah kan lekesi, temizlenemez, ne kuyunun taş duvarlarındaki yeşil yosunlar, ne de sakladığım sırrım. Daha da derine battı. Ben, kalem ve her şey. En dibe gitti umutsuzluk, büyüdükçe büyüdü çıkmayan lekeler, birimin-di bir anda her şeyi siyah bir kan lekesine ve uzandım ellerim kuyunun en dibine. Orada ne yosun, ne acı ne de hüznün vardı, tuttuğumda Zülfikar uçlu kalemimi.

Sokak Çocuklarının görünmeyen dünyasında büyülü bir yazma ve yaşama öyküsü.