‘Canfeda’’, Can’ın şahsında kimsesiz çocukları anlatan bir roman bu. Sokakta gördüğümüzde en fazla küçücük bir acıma duygusu uyandıran,bazen o duyguyu bile hissetmeye üşendiğimiz kaybedenlere adanmış bir metin.Tamer Gökçel,kendini medeniyet diye tanıtan günümüz insanlık topluluğunun, kimsesiz bir çocuk için nasıl vahşi bir ormana dönüşeceğini anlatıyor bize.İnsanoğlunun ne kadar duyarsız, ne kadar bencil,ne kadar vahşi olabileceğini gösteriyor.Hem yalın bir dille, hem de iç burkan bir gerçeklikle… Kitabı bitirdiğinizde türümüz üzerine yeniden düşünme gereğini hissediyorsunuz.

- Ahmet Ümit

Gökyüzünde yıldızlar parıl parıl parlıyordu.Yurttaki çocuklardan birinden duymuştu bir keresinde. Ölen insanlar gökyüzündeki yıldızlara gidermiş.Demişti çocuk.Can duraksayıp yitirdiklerini düşündü bir an. Acaba annesi,babası ve Yeşim ablası bu binlerce yıldızdan hangisindeydi ? Gökyüzünün engin sonsuzluğuna bakarken,ayın hemen yanında kendisine gülümseyen anne ve babasının silueti belirdi bir anda.Ve anlık bir zaman diliminde de yok oldular gecenin karanlığında. Yediği tokatlardan şişmiş kırmızı yanaklarına,bir damla gözyaşı süzüldü Can’ın gözlerinden.Gözlerini yıldızlardan indirip,ışıkları denize yansıyan karşı kıyılardaki binalara baktı.Acaba kardeşi,yeryüzü yıldızları gibi parıldayan bu evlerden birinde olabilir miydi ?