“Mesleğini Paris’te ünlü Louise Bourgeois’nın gözetimindeki Maison Dieu (Tanrının Evi) doğumevinde öğrenen bir ebe, 13 Ocak 1622 tarihinde, Cresse ailesinden gelen sevimli mi sevimli bayan Poquelin’in ilk çocuğunu –zamanından erken doğan oğlunu doğurttu.
Saygıdeğer ebeye kimi doğurttuğunu söyleyebilseydim eğer, eminim, heyecandan bebeğe ve aynı zamanda da Fransa’ya zarar vermiş olurdu.

…. “Hanımefendi!” diyorum. “Bebeği dikkatli tutun! Zamanından önce doğduğunu unutmayın. Bu çocuğun ölümü ülkeniz için çok büyük bir kayıp olur!”

“Allah Allah! Ne olacak, Bayan Poquelin bir tane daha doğurur.”

“Bayan Poquelin böylesini bir daha doğuramaz. Birkaç yüzyıl boyunca hiçbir ana da böylesini doğuramaz.”

“Beyefendi, beni şaşırtıyorsunuz.”

“Ben de şaşkınım zaten. Sizi, üç yüzyıl sonra, uzak bir ülkede, yalnızca kucağınıza Bayan Poquelin’in oğlunu aldığınız için hatırlayacağım, bunu anlayın.”

“Ben daha soylu çocukları da aldım kucağıma.”

… şimdi elinizdeyken ancak zayıf yaşam belirtileri gösteren bu bebeğin gelecek yüzyıllarda pek çok yazarı etkileyeceğini, onların arasında, sizin bilmediğiniz, ama benim bildiğim Griboyedov, Puşkin ve Gogol gibi yurttaşlarımın da bulunduğunu kanıtlayacaklar size. … Bak, bu bebekten işte böyle bir insan çıkacak!

… Ah, hanımefendiciğim! Kucağınıza daha önce aldığınız soylu bebekleri bana niye anlatıyorsunuz?! Anlayın, bu çocuk, şimdi Poquelinlerin evinde doğurttuğunuz bu çocuk, Bay Molière’den başkası değil! Beni anladınız mı? Öyleyse, rica ederim, dikkatli olun! Söyleyin, çığlık attı mı? Soluk alıyor mu? Öyleyse yaşıyor.”