Her zaman en yakınımızda olanları, en sevdiklerimizi ve saygı duyduklarımızı çözmekte ve onlara karşı kendimizi korumakta zorlanırız. Çünkü bize uzak ve hoşlanmadığımız kişilerin üçkâğıtlarını ve ikiyüzlü davranışlarını en uzak yerden bakarak bile kolayca çözeriz; hatta onlara ne kadar uzaktan bakarsak o kadar iyi kavrarız.
Yakından baktıklarımız, en iyi tanıdığımızı düşündüğümüz ve güven duyduğumuz kişileri ağdalı duygusallığımızdan ve nahif duyuşumuzdan arınıp idrak etmek oldukça zordur. Çünkü tarafsız olamayız, yaptığı bütün eksik ve hatalı işlere makul kılıflar uydururuz, bir yandan ondan şikâyet ederken ve onun yüzünden mutsuz olurken bir yandan da idare etmemiz ve katlanmamız gerektiğini salık veririz kendimize; dünyanın en telakki sahibi adamıymışız gibi de bütün yaptıklarına bir neden buluruz. 
“Oysa,” dedim; “o bunların hiçbirini hak etmez!”