Hayat, her sabah aynı kahvaltı tabağıyla başlar;
aynı kedinin usulca yanaşmasıyla, aynı kokuların ve aynı suskunlukların içinde tekrar eden gri bir rutinden ibarettir bir adam...
Gözlerini güneşten kaçırırken içindeki karanlığa göz kırpan kimsesizliğin çığlığını postanede, parkta, şiir meydanında, düşte yankılayan bir çocuk...
Konfradi, “Böyle Havalarda Moledro”da sadece yarattığı karakteri değil bizi de anlatıyor.
Bizi; unuttuğumuz çocukluğumuzla, sahte vedalarımızla, sabahları aç kalmış ruhumuzla yüzleştiriyor.
Her sabah aynı tabakta zeytin, aynı sokakta sessizlik, aynı gözlerde boşluk…
Bir çocukluk yurdunda başlayan yalnızlık, bir postane masasının üstünde devam eder.
Bu kitap; bir yalnızlığın tutanak defteri, iç sesin sarsıcı bir monoloğu.
Bir çocuğun kendine mektuplar gönderdiği, annesini hiç tanımadığı, babasını hiç affedemediği bir hayatın iç sesi…
Bazen bir sigaranın ucunda tükenen umut, bazen bir kız çocuğunun gözlerinden yansıyan eksik sevgi.
Aşkın, utancın, öfkenin ve hayal kırıklığının en saf, en yaralı hâline tanıklık edeceksiniz.
Konfradi bu kez bir öksüzlüğün içinden sesleniyor:
“Tanrı’nın bile unuttuğu yerde biri hâlâ yazıyorsa umut ölmüş sayılmaz.”
Bu bir roman değil bir iç patlamadır.
Bir çığlık, susturulmuş bir kalbin şiiridir.
Okuyunca birine sarılmak isteyebilirsiniz.
Ya da kendinize...