İsyan, bazen bir yumruk değildir.
Bir dizedir.
Bir bakıştır.
Bir kelimenin son hecesindeki sessizliktir.

Percy Shelley, kalabalıklar adına kalem tutan o az sayıdaki şairdendi.
Zenginliğe doğdu, yoksullukla yürüdü.
Düzeni öğrendi, sonra yüz çevirdi.
Aşka inandı, Tanrı’ya meydan okudu.
Ve her kelimesiyle şunu fısıldadı:
“Yalnız değilsin.”

Bir şiiri miting alanına çeviren,
Bir mısrayı devlete karşı duvar yapan,
Bir hayali direnişe dönüştüren o büyük yankı işte burada:
Çünkü biz çoğuz.
Onlar az.

Shelley’nin yaşamı hâlâ devam ediyor:
Bir üniversite duvarındaki grafitide,
Bir şarkı sözünde,
Bir yorgun gencin gözaltına alınmadan önce söylediği son cümlede.

Şiirle devrim yapılmaz sananlara inat,
Bazı şiirlerin patladığını göreceksin.
Ve bazı şairlerin, susanlardan daha çok bağırdığını.