“Delilik gizlenemez be Zen. Diğerlerine göre biraz tuhaf olabilirsin ama deli değilsin. Biz deliler tanısak da tanımasak da herkese aklımızdan geçenleri söyleriz. Hiçbir gerçeği kuma gömmeyiz. Siz normaller gerçekleri öyle eliyorsunuz ki geriye gerçeğin posası kalıyor. Özünü kaybetmiş posayla avutuyorsunuz kendinizi. Bizden başka yalan söylemeyen kaldı mı şu toplumda? Başkalarını mutlu etmek için yaşadığım eski halimi düşünüyorum da şimdiki halime şükrediyorum. Askerlikte üstlerine, evde karına ya da annene boyun eğeceksin. O zamanlarda bazen sokaktaki kedinin ya da köpeğin yerinde olmak istediğim olurdu. Benden özgürdüler. Para kazanmak için sevmedikleri bir işte çalışmak zorunda değildiler. Sevgilerini ve nefretlerini anında bir kuyruk hareketi ya da sesle anlatıveriyorlardı. Aman insanlar kırılmasın, öfkelenmesin, aman beni işten atmasınlar diyerek içinden konuşan bir bitkiye dönüşmüştüm. Sonunda bitkinin içinden bir timsah çıktı. Ve etrafındaki herkes kaçıp gittiler. Özgür ama yalnız kalan o timsah da tebeşiriyle sokağa yazarak konuşuyor. Sokak yazarı sayılırım, evet, evet ben bir sokak yazarıyım.”