Yeni yıldan henüz çıkmışız; soğuk, karlı bir hava. Küçükyalı’da Esmen Apartmanı’ndayız. Şubat’ın 6’sı. O gün biraz geç uyanmıştım. Kalkıp salona geçtiğimde eşimde bir tuhaflık hissettim. Baktım, televizyon izliyor.  Haberlerde uçurumdan aşağı devrilen bir otobüsün enkaz görüntüleri var; insanlar oradan oraya koşturuyorlar. Ekranın altında da ölenler ve yaralılar hakkında yazılı bilgi geçiyor. 
Bir an eşimin sabah sabah neden bu haberi izlediğine anlam veremedim. Ülkede her gün kötü şeyler oluyordu, her birini aynı dikkatle izlemezdi. 

Hasan beni görünce yaklaştı ve mümkün olduğunca sakin bir tonlama ile “Gel şöyle bir otur,” dedi. Yüzüne baktım, bir tuhaflık vardı. Kötü bir şeyler olduğunu hissettim.  “Şimdi sana bir şey söyleyeceğim ama lütfen panik yapma,” dedi. Sanki bu cümleyi duyunca sakin kalmak mümkünmüş gibi. Bir şeyi yavaş söylemek ayrı travmatize ediyor insanı, birdenbire söylemek ayrı. 

O an Hasan en iyi bildiği kestirme yoldan gidiyordu.