Ve belki de asıl mesele, kaybolmayı kabul edip, o boşlukla birlikte yürümeyi öğrenmekti. Hiçbirimiz büyümeye tam anlamıyla hazır değiliz. Hayat, bizi beklemediğimiz anlarda büyümeye zorlarken, kaybettiklerimizle büyüyor, unutamadıklarımızla yeniden şekilleniyoruz. İçimizdeki boşluğu doldurmak için kendimize dünyada sığınak ararken gittiğimiz her yere kendimizle birlikte boşluğumuzu da götürüyoruz. Bir Dünya Yetmedi, insanın anlam arayışı... İçindeki boşluğu doldurmaya çalışmanın dayanılmaz ağırlığı... Kesilen kavak ağaçlarıyla birlikte yitip giden çocukluğa duyulan özlemin yankısı... Bazen, kaybettiklerimiz bize yeni bir yol açar.  Peki ya o yol, bizi gerçekten kim olduğumuzu bulmaya götürür mü?