Petersburg’un aydınlık gecelerinde, bir adam yalnızlığını sokak lambalarının altında arar.
Sessiz bir şehrin kenarında, yüreğiyle konuşan bu adam, bir gece ansızın tanıştığı genç bir kadında hem umutlarını hem de kaybolan düşlerini bulur. Ama Beyaz Geceler’in büyüsü, sabahın ilk ışıklarıyla birlikte kaybolmaya mahkûmdur.
Dostoyevski, bu kısa ama derin öyküsünde insan ruhunun en kırılgan yanlarını anlatır: yalnızlık, sevme arzusu ve hayalin gerçeğe yenilişi. “Beyaz Geceler”, bir aşkın değil, bir kalbin sessiz çığlığının hikâyesidir.
Hayal ile gerçek, ışık ile karanlık arasında asılı kalan bu öykü, her okuyucunun kendi içindeki sessiz Petersburg gecesini bulacağı bir aynaya dönüşür.
“İnsan bazen bir düşte yaşar… Çünkü düş, gerçeğin kaldıramadığı kadar güzeldir.”