Çocukluğu kasabada geçen birinin kendisine, diğer insanlara ve dünyaya bakışı; bu bakışla varoluş çırpınışları büyük anlatılar için bir olanaktır aslında. Çünkü kasaba kültürü bireyi kuşatan, kısan, kıstıran, boğan bir nitelikteyken, bu kültüre dışardan bakabilecek bir gözle pekâlâ şakaya, gülmeceye, hüzne açılan yeni yeni perspektifler kazanabilir.
Ayhan Oğuz, “çocukluğun büyülü” anılarında amcalar, teyzeler, hoşgörülü büyükbabalar, şakacı ve komik yaşıtlarıyla tanıklık ediyor kasabaya. Yazar, futbol sahaları, açık hava sinemaları, küçük kaçamaklar vb. ile sinematografik görüntüler ve bunları belirleyen ekli fotoğraflarla ilginç bir kitap hazırlamış. Bu kitaba aldığı yazılarına yapılan yorumları ekleyerek özgün bir yöntem deniyor.
Kasaba hüzünlüdür, ataktır, hayalperesttir; bunu kasabalı biri olarak çok iyi duyumsadığımı söyleyebilirim. Ayhan Oğuz’un bu değişik anlatısı kültürel olarak artık yok olma noktasındaki kasabalılığı da anımsatıyor sosyoloji araştırıcılarına.

Ahmet Telli