Ayşin, Tortum dağlarında filizlenen kır çiçeğidir. Ziyadesiyle hareketli olan bu kız çocuğunun akla ziyan da bir arkadaşı vardır. Ergenlik yılları hayatına iki bâb açar. İkincisi, çocukluğunda tesadüf ettiği aşk tekrar karşısına çıkıp onu darmaduman eden taşlı bir yola sokarken; birincisi, akademik alanda yükselmeyi derinden arzularken ön yargılarını çürüten bambaşka bir sapağa açılır...Düşlerinin sırma ipine her gün yeni bir hülya dizer. Masmavi denizlere açılan neşeli günlerinde rüyada görse `kâbus` diye sol omzuna üfleyeceği, hayallerinin dipnotuna bile düşmeyecek bir gerçeğin ummanında bulur kendini. Elinde tuttuğu dümenin çarkı kırılmış, deniz taşmıştır artık... "Beni Zayi Ettiler" diye ince grisi yaşlar döker durur.
Lâkin yenilmez! Yeni bir rota çizer. Buhranlı günleri geride bırakmak için var gücüyle küreklere asılır. Fakat bir gün kapı tatsızca çalınır. Elîm bir haber balyoz gibi iner Ayşin`in hanesine. Artık kollar dirsekten değil omuzdan kırılmıştır... Gençliğinin akıp gittiği üç burgulu saydam bir kement geçirilmiştir boynuna.
İnsan ne acizdir! Ölüm ansızın geldiğinde kişi ameli varsa zengin, dostları yoksa fakir ise yeterince zengin midir Ayşin? Bir kapının seddine mukabil, binlerce açılacak kapının temennisine erebilecek midir? Ayşin hayrın içine geçmiş şerden, şerrin sarmalına takılan hayırdan, aklı pazara çıkaracak kör kuyulardan, düz ovaya çıkabilmeyi başarabilecek midir?