‘Bu bir kendinden vazgeçiş öyküsüdür’.

*Yürümeyi çok severdi Asil. Bazen iş çıkışlarında özellikle yürür, günün gelgitlerini tekrar yaşardı. Arada yol boyu şarkılar söyler, zaman zaman da bir hayal kurar ve uzun bir süre o hayali geliştirirdi zihninde. Bir arkası yarın gibi parça parça devam ederdi kurduğu düşü yeşertmeye. Hayal kurmak için geçkin görünen yaşına hiç aldırmaz, *İnsan hayal kurabildiği kadar özgürdür.* derdi. Geçmişten kalma anılara sahip çıkamıyorsak veya alışkanlıkları sonlandırıyorsak hemen, işte o zaman geçmişte kaldığını sandığımızın özlemi burnumuzun direğini sızlatıyordu.*