Sopa gibiydi bacakları kız çocuğunun. Dizleri çıkık. Mavi çiçekli, beyaz elbisesinin eteği dizlerini iki parmak üstünde bitiyordu. Ayakları çıplak, parmakları çamura bulanmış, sağ bacağının içinden aşağı doğru ince ince kan sızıyordu. Sol gözü morarmış, alnı yarılmış, kafatası kırılmış....Sislerin arasından ayaklarını sürüyerek, ellerini iki yana açmış, sendeliyordu.

Durdu birden. Fısıldadı: Beni Kim Öldürdü

Yanıt gelmeyince haykırdı bu kez: Beni Kim Öldürdü.

Tırnakları kırılmış, avuçları yırtılmış ellerini uzattı; eller birer pençeye dönüştü. Sanki önünde duranın gırtlağına sarılıp hesap sormak istiyordu: Beni Kim Öldürdü.

Bu kız çocuğu, Haliç kıyısına atılan ilk cesetti... Diğerleri birbiri ardına, deniz kıyısına fırlatılıp atılacaktı...

Kitaplar vardır, bitse de kurtulsam diye zorla okursun...

Kitaplar vardır, son sayfasını çevirmeden bir köşeye bırakırsın...

Ve *Beni Kim Öldürdü* gibi kitaplar vardır, bitmesin diye diye sayfaları çevirir, dayanamaz, bir solukta okur bitirir ve etkisinden uzun süre kurtulamazsın!