Beklemek; Pervin ve Maysa’nın ortak kaderi olmuştu. Bu öyle bir kaderdi ki bütün ötelerin berisinde, vardıkları son yoldu. Pervin, her geçen an silikleşen anılarının boşluğuna tutunmaya çalışırken, Maysa, bir gün döneceğini düşlediği evini, her geçen gün umudundan bir parça kaybederek bekliyordu. Beklemenin yorgunluğu ikisinin de yüreklerinde sakladıkları son umutları hızla söndürürken, zamansızlığın büyüsünde sahibini arayan Gülbahar ve Mavi at, belki de onların ortak kaderlerindeki bir mucizeydi.