“Burada ağaçlar rüyalarında sık sık dağları görür. Ama sadece derin uykudayken. Sizin ağaçlarınız rüyalarında ne görür?” 
İran’dan Hollanda’ya göç eden Sholeh Rezazadeh, ikinci romanı Beni Bekleyen Bir Dağ Biliyorum’da insanla doğa, geçmişle şimdi arasında titreşen, içten içe büyüyen bir hikâye kuruyor. Göçebe bir topluluğun izini süren anlatı, dört karakterin –Saray, Aydın, Duman ve İpek’in– Aras Nehri kıyısında kesişen yollarına odaklanıyor. Saray her sabah dağa bakarak bir işaret bekliyor. Aydın zamanın içinde bir çatlak arıyor. İpek, ağaçlar için halılar dokuyor. Duman ise nehirdeki ölü balıkları topluyor; kaybolan yaşamların izini sessizce ve sabırla. Her biri, yerleşmenin mümkün olmadığı bir dünyada kendine bir yön bulmaya çalışıyor.
Beni Bekleyen Bir Dağ Biliyorum göçün içte bıraktığı izleri, yerini bulma arzusunu ve hatırlamanın tuhaf inceliğini anlatan; insanın kendine, diğerlerine ve yeryüzüne tutunma çabasını şiirsel bir derinlikle işleyen, duru bir metin.