Sevdiğimiz birini kaybettiğimizde mezarını önemseriz. Çiçeklerle süsleriz, temizler özen gösterir, dua ederiz. Çocuklarımızı alıştırırız ziyaretlere, sonrada onlar çocuklarını götürmeye çalışır, ziyaretler azalır. Derken üç dört nesil geçer, bir bakmışsınız artık kimse uğramaz, bakımsız hale gelmeye başlar. Üzerindeki çiçekler solar, sonra unutulur gider. Yanından geçenlerin gözü takılır mezardaki isme, okur ama bilemez kim olduğunu. Kabri artık yalnızdır. Unutulup gidilmesine aldırış etmeden biz de yazarız. En derin duygularımızla kendimizi anlatmaya çalışırız. Belki bir gün anne ve kızın hastalıklara karşı gösterdikleri sevgi dolu mücadeleleri bir uçak yolculuğu yapılırken, dünyanın en ücra köşesinde bir deniz kıyısında veya kalabalık bir şehrin tam ortasında hatırlanır.