...
*Evet, belki hayatındaki her şeyin yok oluşuyla yüzleşmişti ama kendisi hâlâ duruyordu. Henüz kendini yok edememişti. Hiçliğin içinde yok olmalıydı *O* da. Belki o zaman gerçekten var olabilirdi.

Sanırım ölüm deneyimi için vakit gelmişti.

Daha özgür olmalıydı.

Her zaman daha fazlası vardı ve artık *O* daha fazlasını istemek istemiyordu. Sonsuz bir dinginlik istiyordu.*

*O* ya da *O’nun hayatı* her gün aklımızdan geçirip bir türlü kendimize itiraf edemediğimiz gerçeklerdi.

Günlük yaşamın telaşesinde farkedemediğimiz ve düşünmeye fırsat bulamadığımız her şeydi *O*.

Hepimizin içinde var olan ve göz ardı ettiğimiz öfkenin, sevginin, merhametin ve bazen iyi ama bazen kötü olan her şeyin bütünüydü *O*.

Her sabah aynada kendimizi görüp haykırmak istediğimiz ama susup yolumuza devam etmek zorunda kaldığımız tüm isyanların bütünüydü *O*.

Kendimize her gün söylediğimiz yalanların apaçık suretiydi *O*.