Bu çalışmada, Eş’arî ekolünü sistemleştiren Bâkıllânî’nin hayatı incelenmiş ve onun iman-küfür meselesine dair görüşü konu edinmiştir. Bu anlamda iman ve küfür olgusunun kelam ilmindeki öneminden dolayı, bu iki kavram üzerinde durulmuştur. Yine bu iki kavramın erken dönemden itibaren nasıl anlaşıldığı, muhtevaları ve kelam ekollerine göre iman-küfür arasındaki sınırın ne olduğu araştırılmıştır. Bu anlamda imanın hakikati ve muhtevası, büyük günah meselesi, fısk durumu, imanın/tasdikin gerekleri ve yine küfür ile ilgili durumlar, kelam ekolleri ve Bâkıllânî’nin görüşleri doğrultusunda tespit edilmeye çalışılmıştır.
Bâkıllânî’ye göre iman-küfür kavramları, imanın muhtevası ve çeşitleri, iman-amel ilişkisi, büyük günah işleyen kimsenin durumu ve iman-küfür arasındaki sınır hakkında onun görüşleri incelenmiştir. Bu bağlamda Bâkıllânî’nin, iman ve küfür arasında belirgin bir ayırıma gittiği ve özellikle bu hususta tekfir edici bir bakış açısından kaçındığı görülmüştür. Zira ona göre bir mümin, tasdiki devam ettiği sürece, işlediği günahtan dolayı dinden çıkmış olmaz.