Kimi zaman bir mektuptur sevda, kimi zaman bir şiir defteri.
Kimse bilmeden yazılan satırlardır bazen; öğretmenin masasına bırakılır, kalpten kalbe yürür.
Ve bazen de köyün en yalnız kızının göğsünde uyur bir yazma, bir umut…

Ponçah, hayatı boyunca sadece hayatta kalmayı bildi. Annesinin ölümüyle çocukluğunu gömdü, kardeşine hem anne hem abla oldu. Babasının suskunluğunda eksildi; rüyasında bile ona kavuşamayan annesiyle avundu. Ama bir gün, Güleza’nın öğretmeni Çomanah’ın sınıfa düşen sesiyle başka bir hayatın kapısı aralandı.

Bu, iki insanın birbirine hiç dokunmadan âşık olduğu bir hikâye.
Bu, yazı ile örülmüş bir aşk, karla kapanan yolların, kapanmayan hasretlerin hikâyesi.
Ve bu, kimseler görmeden büyüyen bir kadının, “Ben de sevildim” deme çabası…

Susmanın bile bir dili olduğu bu roman, yoksulluğun, yalnızlığın ve aşka inancın hem boğduğu hem dirilttiği kadınların ağıtıdır.