Baba deyince akla güç gelir, ev gelir, güvence gelir; peki “evsiz babalar” deyince akla ne gelmeli?
Genç yazar adayı, altı haftada “Babalar Oteli” isimli bir senaryo yazmıştı. Bu senaryoda geçen Babalar Oteli’ni gerçek hayatta inşa ettirip filmini bu gerçek otelde “oyuncu” olmayan kimseler ile çekmeyi düşünmekte, filminde kullanılacak her şeyin daha sonra bu otelde sergilenmesini ve otelin bir Babalar Oteli olarak evsiz babalara hizmet vermesini istemekteydi ta ki babası alzheimera yakalanana; kendisi ise bilinçli bir unutuşa tutulana kadar…
Bu kitap aslında; “Babalar Oteli” isimli senaryosunu babası alzheimera yakalanınca bir valizde unutan, bu beklenmedik süreçte babasının dünyaya bağlanmasını ana amaç belirleyerek sanatı artık “önemseyemeyen” genç bir yazar adayının bir süre sonra yazdığı senaryoyu valizde bulması sonrası yazdığı ilk senaryo ile gerçekler arasındaki sınırları ortadan kaldırmak için senaryoya eklediği “uyanış notları” üzerine biçimlenmiş bir metin…
Genç yazar adayı senaryosunu okudukça belleği ile yüzleşiyor, babasının başına gelenleri unutmak isterken kendi hafızasının unutuş koridorlarında bir yol aramaya başlıyor; onun kavrayışında bilinçli ve bilinçsiz unutma iç içe geçiyor.
Babalar Oteli, çocuklarına ulaşma imkânı olmayan dünyasız babaların son iletişim merkezi. Babalar Oteli, artık baba olduğunu hatırlamayan ve “çocukça” davranan babalar ile henüz baba olacağını düşünmeyen ve “babaca” davranan çocukların varlık alanı.
Babam tabletten video izlemek istemişti yarım saat önce: bana kalsa Tolstoy, Derrida Lacan, Jung, Adorno, Horkheimer, Hegel, Kant, Eflatun, Tanpınar, Messiaen, Orhan Veli, Mahler, Abasıyanık, Dostoyevsky, Yunus Emre, Perec, Tarkovsky, İbni Sina, Farabi, Binbir Gece, uzay, zaman, mekân, kuantum, mandalina, anahtar evde unutulduysa çilingir çağırmadan kartla kapı nasıl açılır, kült psikoloji kitapları, unutmamak için ne yapmalı, karda kayak yapanlar, yamaçta paraşüt yapanlar vb. bir video izlemek isterdim ama babam büyük bir ciddiyetle önce Tom ve Jerry, ardından da Nasrettin Hoca izlemek isteyince onu kıramadım, ne de olsa “kaçan kovalanır” en derin meselelerimizden birisiydi, videolar bitince babam bir şey hatırlamışçasına birden bahçeden çıkmış, iki dakika geçmeden de sağ elinde bir kâğıt olduğu halde tekrar bahçeye girmiş ve bu satırlara başladığım “bana” hatırlayabildiğim kadarıyla şöyle demişti:
“Benim sonuçlar neydi bre?”
“Alzaymırdı sanırım baba. Fr ontotemporal varyantlı… Hatırladığım kadarıyla.”
Søren Kierkegaard’ın da dediği üzere: “Felsefenin dediği doğru. Hayat geriye doğru anlaşılır. Ama burada sondaki cümleyi unutuyoruz: İleriye doğru yaşanmalı! ”