O bir ölüye âşıktı. Ben ise yaşayan bir ölüydüm.”Mardin’in soğuk taş duvarlarında hüküm süren, bir ölüye âşık asil bir ağa... Berzan Harmanlı, özgürlük ateşiyle yanıp tutuşurken asi başını her zaman dik tutan Rozalin’e gönlünü kaptırırsa ne olur? 
Rozalin, yaşarken gömüldü.
Berzan çoktan toprağa verdiği bir kadının yasını tutarken, hayatta kalan bir başka kadının kalbini yaktı.
Bu bir evlilik değildi. Bu bir kefen paylaşımıydı ve bu hikâye, ne yalnızca aşkın ne de yalnızca acının hikâyesi.
Bu, hem sevmeyi hem affetmeyi unutan iki yüreğin aynı mezara konduğu bir yaşamın romanı.“Kendine bunu yapma Rozalin… Gelme bir daha buraya.”

Ama Rozalin hep geldi. Çünkü bazı kadınlar, acıya sadıktır.