Ellie Sinclair, aşk şarkıları yazan umutsuz bir romantikti. 
Bense kalbi yüz tane ayrılık albümüne ilham olacak kadar paramparça olmuş bir işkoliktim.
Aslına bakarsanız oğlum dışında hiçbir ortak noktamız yoktu.
Sekiz ay boyunca ondan uzak durmayı başarmıştım… ta ki birlikte yaz tatiline çıkana kadar.
On dört gün. İki ada. Ve asla çekimine kapılmamam gereken bir dadı.
Ellie’yle vakit geçirmek normaldi ama ya ondan hoşlanmak?
Bu kesinlikle tatil planımızda yoktu.
Boşanmamdan sonra kalbimi ne pahasına olurs olsun kimseye kaptırmayacağıma söz vermiştim.
Bu sözümü tutarken Ellie’nin kalbini kıracak olsam bile. 

ELLIE

Huysuz bir bekâr baba için çalışmaktan daha kötü ne olabilirdi?
Lisedeyken gizliden gizliye ona abayı yaktığımı itiraf etmek.
Neyse ki ben de Rafael Lopez de Wisteria Lisesi’nde mezun olduğumuz günden beri çok değişmiştik.
O, yönetmesi gereken şirketi ve ilgilenmesi gereken çocuğu olan bir milyarderdi.
Bense oğluna bakması ve müzik dersi vermesi için tuttuğu işsiz bir söz yazarıydım. 
Hiçbir sorun yaşamadan bir arada geçinip gitmiştik… ta ki o tatil her şeyi değiştirine kadar.
Sınırlar bulunıklaşmış, Rafael’e duyduğum eski hisler var gücüyle geri dönmüş ve beni yeni bir çıkmazla karşı karşıya bırakmıştı.
Oğlunun dadası olmak bir yana, onun için daha fazlası olmayı dilenmek?
Bu, yazılmayı bekleyen bir kalp kırıklığı şarkısı gibiydi.