Hünkârım emir ifa edildi.

Hünkâr, bakacak durumda değildi.

Eliyle haberciye çıkmasını işaret etti.
Sesi soğuktu, gözleri donuk, dik ve kararlı. Kendi kendine, “Doğru olanı yaptım.” diye sık sık tekrar ediyordu. Daha derinlerden bir ses ise “Neden huzursuzsun?” diye soruyordu.

Şimşekler yağmurun habercisi değil miydi? Yıldırım Bey’in kızması ile yıldırımlar yere, yağmurlar ise gönlüne düşüyordu. Bu taht zor şeydi, hem kendi kardeşinden vazgeçeceksin hem de yasını tutmayacaksın. Renksiz yüzü donuklaştı, yönünü ocakta yanan odunlara çevirdi. Uzun süre orada öyle donuk ve hareketsiz kaldı.

Kendi iç hesaplaşması günlerce sürdü. Yakup Bey’in ölümü ile fitne son bulmuyordu, fitne yine de bastırılamıyordu. Onu haksız görenlerin sayısı az değildi, özellikle Anadolu beyleri arasında Yıldırım’a karşı bir hoşnutsuzluk doğuyordu ki bu Osmanlıyı çok yoracak bir huzursuzluktu. Kendilerini Selçuklunun mirasçısı kabul eden Karamanoğlu Beyliği, bu olayı bahane edip beylikleri de Osmanlıya karşı kışkırttılar, her cenahtan savaş başlattılar.