Bir gün onu beğenmediğini söyleyen bir erkek dahi çıkmıştı. Dünyadan hoşlanmadığı yakınmasını işitmiş gibi umursamaz, kayıtsız kalmıştı buna. Bir kentten başkasına geçerken, yolda kutsal bir kişinin yattığı söylenen mezarın yanındaki kalabalığı görünce durmuş ve yanlarına gitmişti. Nûpelda’yı oraya götüren sebepler açık değildi. Altında mini bir etek ve dekolte bir üst giymişti. Neredeyse tek tip giyinmiş kalabalığın yanında hemen fark ediliyordu. Grup oldukça sessizdi; mezarın çevresinde yavaş adımlarla dönenler, mezarın üstüne kimi eşyalar bırakanlar, mezar taşına bir şeyler bağlayanlar ve mezarın yanına çöküp fısıltıyla duaya benzer şeyler okuyanlar vardı. Bağışlanma ve af dileyenler, yardım dilenenler ve için için ağlayanlar…