Bak yine uyuştu kollarım, hiç şaşmıyor. Beni sana böyle delicesine bağlayan şey neydi, senin benden delicesine nefret etmen mi yoksa beni umursamaman mı, hangisiydi?

Her telefon çaldığında belki sen aramışsındır umuduyla telefona koşa koşa gittiğim ve senin aramadığını görünce ağlattığım gözlerimden, gelmeyeceğini bildiğim halde seni beklediğim geçmiş günlerimden, senin için kestiğim, kanattığım kollarımdan özür diliyorum.

Eskiden olsa ilk önce sesin gelirdi aklıma, sonra gülüşün, sonrasında ne olduğunu da anlamazdım aslında, bileklerim kanardı. Neden böyle bir şey yaptığımı da anlamazdım, özledim diyememek, seni hala sevdiğimi söyleyememek canımı acıtırdı, ben de bileklerimden çıkarırdım sinirimi.

Şimdi tekrar soruyorum sana, beni sana böyle delicesine bağlayan şey neydi…