Nikolay, Ana’ya şöyle bir baktı, gözlerini yumdu.

Çopur yüzü birdenbire kör bir insanın yüzüne benzedi, iç geçirip tekrarladı:

*Diyorum ki, çocuklar ana babalarından  utanç duy-maya başlıyorlar! Sen söz konusu değilsin... Pavel sen-den asla utanmaz. Ama ben babamdan utanıyorum. Bir daha onun evine ayak basmam. Babam yok benim... evim de yok! Gözetim altında bulunduracaklar beni, yoksa çeker giderdim Sibirya’ya. Orada sürgünleri kur-tarır, kaçmalarını hazırlardım...*