Âşık Edebiyatı, Anadolu insanının kimliğidir. Şair ve yazarlar tarih boyunca Türk milletinin düşünen beyni, çarpan yüreği, haykıran dili olmuştur. Âşık Edebiyatı’nın bir kolu olan Alevî Bektaşî Edebiyatı’nın içinde Alevî Bektaşî inancını anlatan sayısız şiir vardır. Söz konusu şiirlerde Hz. Ali, On İki İmam, Kerbelâ hadisesi, menkıbeler, dinî inançlar, erkân ve ritüeller ile âdetler konu edinilmiştir. Bu vadide en çarpıcı şiirleri Nesimî, Fuzulî, Hatayî, Pir Sultan Abdal, Viranî, Kul Himmed ve Yeminî söyledikleri için Yedi Ulu Ozan olarak nitelendirilmişlerdir. Yazılı kaynak sınırlı olduğu için Alevî Bektaşî Edebiyatı üzerine çalışmak zordur. Ozanların hayatları hakkında çok şey bilinmediği gibi bilinenler de genellikle menkıbevî söylemlerdir. Halk, kendi duygu ve inançlarını ifade eden bu şairleri öylesine benimsemiştir ki aynı mahlaslı başka şairler ortaya çıkmış, farklı şairlerin şiirleri birbirine karışmıştır. Çok beğenilen bir şiirde şairin mahlası değiştirilerek bir başka şairin mahlası söylenmiş ya da yazılmıştır. Bu şiirler sözlü kültürde ağızdan ağıza söylenerek aktarıldığı için her ağızda farklılaşmıştır.