Küçük bir kız çocuğuydum Adı Melek demişler, bana tek iyilikleridir adım. Yalnızlıktı hep payıma düşen ve en büyük sınavımdı sevgisizlik. Yaşadıklarıma herkes şahit olmuştu da içimde ki feryadı kimsecikler duymamıştı. Terk edilmek nedir iyi bilirdim ya yalnızlık en yakın arkadaşım, acı ise boynuma asılmış bir ip gibi. Ne zaman gülecek olsam ip gerilir, gözümden sel olur akardı göz yaşlarım. Herkes görürdü de ağladığımı kimse anlamazdı yüreğimin yangınını. Hayat öyle yükler yükledi ki omuzlarıma her ayaklandığımda bir kez daha düşüp kanattım dizlerimi. Ama kimse geçti demedi. Geçmedi.

Zamanla unuttum her ne yaşadıysam ama unutmadım yaşatanları. Her şeyimi kaybettim de kaybetmedim bana miras kalan acılarımı… Adım Melekti ama cehennemi yaşattılar. Ben bilme sevilmek nedir! Ben iyi bilirim nefretle bakan gözleri… Ben bilmem şefkat nedir! Ben iyi bilirim buz gibi duvarları… Benim adım Melek ben bilirim kimsesizliği… Hayat bana borcun var, en çokta mutluluk. Çocukluğumu aldın Gençliğim avuçlarımdan yitip gitti… Çocuk tebessümlerimi çaldın Hayat bana ödenmeyecek borçların var… Hayat bana bir hayat borcun var…