“Ne olur Adela’ya iyi bak. Onu yalnız bırakma! Biliyorum bunları söylemek çok zor ama söylemezsem gözüm arkada kalır. Yaşınız kaç olursa olsun eğer kızımdan önce öleceğini hissedersen kızımı kimseye bırakma. Onu çok üzerler. Ona kötü davranırlar. Neler izledik, neler okuduk biliyorsun. Bunları bile bile kızımı hayatta bir başına bırakmana razı olamam. Sürekli acı çekmektense bir kere acı çeksin daha iyi. Hatta hiç acı çektirmeden yap bu işi. Dilim varmıyor bunu söylemeye ama sen ne demek istediğimi anlıyorsun Mutlu. Seninle sürekli dua ettiğimiz bir istek bu. Hani diyorduk ya ‘Allah’ım bizim canımızı kızımızdan önce alıp onu bu dünyada yalnız bırakma!’ işte böyle bir istek benimki.  Bu dünyada bir başına kötülüklerle uğraşacağına cennette benim yanımda gülsün, oynasın, mutlu olsun daha iyi. Anlıyor musun beni? Şifonyerin en alt çekmecesini yerinden çıkar ve arkaya sakladığım küçük çantayı al. Depremde babamların enkazında bulmuştum. Yıllarca sakladım. Zamanı geldiğinde sana lazım olacaktır.”
O gün aslında Mutlu, eşi Nergis`in ölmeden önceki son dileğini duyduğunda, bütün dünya bir anda başına yıkılmış gibi hissetmişti. O an, hayatı boyunca duyabileceği en korkunç isteği duymuştu. Hem de kızının annesinden. Bu bir eşin, sevgilinin, bir annenin son dileğiydi ama bir baba için dayanılmaz bir yüktü aynı zamanda. Bir annenin son dileği, bir babaya ne kadar ağır bir yük bırakabilirdi ki?