XIX. yüzyılın son çeyreğinde, Süryanilerin yaşadıkları bölgelerdeki yerel güçler tarafından sıklıkla başvurulan şiddet olayları, Süryaniler arasında da toplumsal dramların yaşanmasını kaçınılmaz kılmıştır. Süryani kadın ve çocuklarının korunmasına yönelik olabilecek tedbirler gecikmiş olmakla beraber, birçok resmi ve özel yardım kuruluşu bu konuda faaliyet göstermişlerdir. Çatışmaların getirmiş olduğu yok oluşları asgariye indirme çabaları olarak değerlendirilebilecek olan “yetimhane/eytamhane” uygulamalarına Süryani tarihinde rastlamak pek mümkün değildir. 
Adana Asuri/Süryani Yetimhanesinin (1919-1922) önemi; birincisi, dini mekânların dışında, çocuğun beslenme, barınma, sağlık, eğitim gibi ihtiyaçlarının karşılanması, ilk defa dini organizasyonların kurumsal yapısından ayrı olarak ele alınmış olmasıdır. İkincisi ise topluluğun sivil önderlerinin girişimiyle, çocukların korunması ve ulusal bilinçlerinin geliştirilmesine yönelik bir yapılanmanın daha önce hiç denenmemiş olmasından ileri gelmektedir. 
Adana Süryanilerinin hiçte alışık olmadıkları yetimhane kurma girişimlerinin üç yıllık öyküsü ve bu girişimin diasporada nasıl karşılık bulduğunun kayıtları…