Topraktan doğan bir ses, Ankara’nın beton ormanında hâlâ yankılanır: “Kendini bulmak, kalbine mum yakmaktır; o mum sönse bile, kokusu kalır.”Bir köy ufkunda doğan güneş, kalpte parlar; çünkü kök, toprağı unutmaz. Bu kitap, bir adamın kendi ruhunu arayışının destanıdır: Tohumun sabrıyla filizlenen, yağmurun tevekkülüyle yıkanan, yıldızların sessizliğinde kendini bulan bir destan.Kültürün bereketli sofrasında çocukluk masalları, nefsin fısıltılarıyla içsel savaşlar, gölgelerin altında yeniden doğan babalık… Her satır bir kök, her anı bir filiz; her satır bir ayna, her ayna bir sır.Yazar, köyün tozlu yolundan Ada Fatma’nın masum gülüşüne uzanan köprüyü kurar: “Ben kimim?” sorusunu, “Biz kimiz?” cevabına çevirir. Köklerini unutmadan göğe uzanır, geçmişin hikâyesini geleceğin diline aktarır. Ada Fatma’cığım, bu kitap senin mirasın: toprağın kokusu, yıldızın ışığı, babanın duası. Okur, eğer bir gün köklerini özlersen, eğer kalbin sessizce konuşursa, bu sayfaları aç. Çünkü burada, bir adam kendini buldu; sen de kendini bulacaksın. Kendini bul, incitmeden. Kalbinle yürü, Allah’a var.