Bütün olay Fransızların “gaf’ dedikleri, benim de biraz -affedilmesi mümkün- beceriksizliğimle başladı, diye anlatıyordu teğmen Hofmiller. Daha sonra yaptığım bu gafı gidermek için çok uğraştım. Ancak çalışmayan bir saatin çarklarından birini aceleyle yerine koymak isterken, çoğu zaman mekanizmanın tamamı bozulur. Aradan seneler geçtiği halde, bugün bile, beceriksizliğimin nerede bittiğini, hatamın başladığı sınırın neresi olduğunu tam olarak bulamadım. Belki de bunu asla bulamayacağım.
O zamanlar yirmi beş yaşında, Uhlans’ın onuncu alayında teğmendim. Askerlik mesleğine karşı bir istek, bir arzu duymadığımı açıkça söyleyebilirim. Avusturya’daki sıradan bir devlet memurunun fakir sofrasının etrafında toplanmış iki kız, dört erkek çocuk varsa, onların hangi mesleği seçmeyi istediği sorulmaz; yalnızca ailenin çıkarı için birer ikişer feda edilirler. Okumak için daha ortaokuldayken gözlerini neredeyse kör etmiş olan ağabeyim, sonunda papaz okuluna gönderildi. Benimse, sağlam bir fizik yapısına sahip olmam göz önünde tutularak askeri okula verildim. Orada fazla bir güç harcamadan, rutin olarak hayatın gidişatına kendinizi uydurursunuz. Devlet her şeyinizle ilgilenir. Sanki bir modele benzetir gibi, yeni yetişen solgun yüzlü bir genci, birkaç sene içinde artık sakalı çıkmaya başlayan bir teğmen haline getiriverirler. İmparatorun doğum gününün kutlandığı güzel, güneşli bir günde -henüz on sekiz yaşında bile yoktum- resmi geçide alındım. Kısa bir süre sonra da yakama bir yıldız diktiler. Böylece birinci aşamayı geçmiştim. Ordunun en pahalı ve seçkin sınıfı olan süvari sınıfına girmem benim kendi isteğimle değil, daha çok Daisy teyzemin isteğiyle olmuştu.