Saat gecenin biriydi, telefonum çalıyordu. Uyku sersemi bir halde arayanın kim olduğuna bakmadan telefonu açtım. Karşı taraftaki ses bir kız çocuğuna aitti. Hıçkırarak ağlıyordu.
*Yakup abi sen misin?* diye soruyordu.
*Evet, benim dedim. Sen kimsin diye sordum?*
*Benim abi, Jiyan ben.*
*Hayırdır Jiyan, neden ağlıyorsun?*
*Annem!*
*Annene ne oldu?*
*Yarası patladı. Ağzından burnundan kan akıyordu.*
*Doktora götürün ben hemen geliyorum.*
*Yok abi, annem hastanelere gitmiyor. Yeminlidir doktorlara. Kardeşim Şervan ile babam doktorların gözü önünde öldüler. Annem o anlarda yalvarıp yakarmıştı onlara. Doktorlar, öldükten sonra ne kardeşimle ne de babamla annemin yakarışlarına karşın ilgilenmedikleri için annem o günden beri yeminini tutuyor. Bize, beni memlekete götürün, memlekette öleyim, yakılan köyümün ve memleketimin hasreti ile ölmeyeyim, diyor.*
*Dedim, sen benden ne istiyorsun Jiyan?*
......