Bugün ilk defa içimde taşıdığım yükleri yere bıraktım.
Kırıldığım insanları değil…
Kendimi özgür bıraktım.

Çünkü affetmek, unutmak değilmiş.
Her şeyi hatırlayarak, canım hâlâ yanarken
“Artık seni içimde taşımayacağım.” diyebilmekmiş.

Affettim.
Çünkü intikamla değil, iyilikle çoğalmak istedim.
Çünkü ben onların bana öğrettiği gibi biri olmak istemedim.

Artık geçmişin zincirlerini koparıyorum.
Yaralarımı sevgiyle sarıyorum.
Ve anladım ki
“affetmek” karşı tarafa verilmiş bir ödül değil,
kendime sunduğum en değerli özgürlükmüş.