Ulaş Bager Aldemir, şiiri biliyor: Nereden yola çıkmak? Onu biliyor. Hüzünleri çıplak görmekten mi? Ve hangi söylemle? Yağmurlar, bu söylemin ilkel ve solgun harfleridir, bulaşıcıdırlar. İnsansa çorak bir ünlem ya da bir imlâ bunalımıdır! Bunları ancak şair-olan bilebilir; ancak o! 
Gövdeyi yazıyor Ulaş: Gövde? O kadîm bir ağıttır, sevgili bir çukurdur, mercan kaplıdır ve bazı gülüşler vardır ki incitir onu… Dahası var: O gövde, aşkın tâ’lik hâlidir ya da kendine eğrilen bir L. Bunları biliyor Ulaş ve duyumsuyor:
Lorca’yla, Hölderlin’le, Asaf Hâlet Çelebi’yle, Necatigil’le… En başta onlarla duyumsuyor ve sonra elbette hepimizle:
‘Dünya, eflâtun bir ağrıdır!’ 
Hilmi Yavuz